Dag 9, Oh what a day…

Om 07.00 gaat de wekker al vanmorgen, pfff shit, ik wil niet! Heel even nog… toch sta ik 15 minuten later aangekleed en opgefrist buiten, zo pfff dat is koud zeg, warmer dan 5 graden is het nog niet⛄️

Gauw ontbijten en dan gaan we lekker vroeg op pad. Vandaag staat Nationaal Park Fulufjällets op het programma. Het schijnt erg mooi te zijn, wij zijn benieuwd! We zijn vroeg, en hebben dus nog een mooi plekje op de parkeerplaats bij de ingang. Waar we erg blij mee zijn, dat blijkt later wel op de terugweg, als we zien dat de auto’s en campers ruim 5 km verderop moeten parkeren. 

We zetten de kleintjes in hun nieuwe splinternieuwe überluxe doggybag ride  de luxe. Saar heeft soms nog een scheef kopje na haar oorontsteking, alweer een half jaar geleden, en Max redt 5 kilometer ook niet met dat platte doppie, dus lekker de buggy mee. 

Wauw, er is niets teveel gezegd, wat een prachtig park, al snel wordt het hoger en hoger. Loes last van haar rug, Floor gaat door haar enkel en mijn hoogtevrees speelt soms behoorlijk op. Het zit lekker mee zo. Maar we zetten door, we hebben een beloning op ons wachten straks. 

Uiteindelijk zijn we er, de Njupeskar Vattenfall, de hoogste waterval van Zweden. De waterval is in totaal 93 meter hoog en in vrije val valt het water 70 meter naar beneden. Daar worden we even stil van, en niet alleen omdat ons tong op ons knieën hangt van de klim😉

De kleintjes hebben een eind gelopen maar liggen weer lekker in de buggy, en Sproet doet het meer dan perfect op zijn oude dag. We doen rustig aan, genieten van het uitzicht, kopen aan het eind nog was souvenirs en eten een hapje. Daarna gaan we weer richting de camper, waar alle drie de hondjes al gauw in een diepe slaap vallen, versleten van de wandeling en de indrukken. 
Het is Max zijn eerste vakantie mee, en wat doet hij het fantastisch, net als Sproet en Saar. Wat genieten ze er van, en wat zijn wij trots op ze, we hadden deze reis echt niet zonder ze willen maken ❤️

Floor trakteert op ijs, wat we opeten in de camper, en dan vervolgen we onze reis, 5 km aan geparkeerde auto’s en campers achter ons latend.  Op naar Idre.

Stilletjes voel ik me een beetje wegzakken, Nee, ik wil niet slapen! 
Totdat Lee vraagt, wil jij ff een muziekje aanzetten? Gelukkig, ik zet een muziekje aan en tuur weer de verte in, kijken of ik iets kan ontdekken , zoals we al een week doen. Shit, wat is dat? Beweegt het nou? Ik ga recht op zitten en ja hoor daar is hij, eindelijk!  Ik roep Moose,Moose, Lee ziet hem, de meisjes schrikken wakker, shit, gemist! Helaas ging het veel te snel om een foto te kunnen maken😔

Dit zorgt er wel voor dat ze alert zijn, ze maken een deal met elkaar, jij kijkt links, ik kijk rechts. Nog geen 10 minuten later horen we enthousiast, jaaa daar was er een, hij stond heel dicht bij de weg. Leo zoekt een plek waar hij kan draaien, en we gaan terug naar de plek waar ze hem signaleerde, gelukkig, hij staat er nog. Lee rent de auto uit met zijn camera, en maakt foto’s, gaat later nog dichterbij, draait dan om en komt terug… hartstikke nep dat ding roept hij. In de camper schudden de meiden van het lachen, maar hij leek zo echt, we moeten er smakelijk om lachen met z’n allen. 

We rijden nog een stuk verder, van Idre naar Grövelsjön, en op een gegeven moment komen we een waarschuwingsbord tegen, Let op rendieren, en nog geen 5 minuten later ligt de eerste al in de berm, en dan staat er ineens één op de weg, en nog één en dan twee samen. 

Ze zijn geweldig, zo relaxed, . Het is zo bijzonder dit mee te mogen maken, het lijkt bijna alsof je in een andere wereld bent, ver weg van Corona, van overstromingen, van dijkdoorbraken en andere ellende. 

Bijna alsof we in een droomwereld zitten, nou ja bijna… het is meer Zweden, A Dream come  true ❤️

We sluiten deze geweldige dag af in Grövelsjön op een plek wat in de winter een snowscooter station is. Dit is 4 km van de Noorse grens vandaan.

Nog geen idee waar we morgen heen gaan maar dat lezen jullie morgen wel weer.